Zocca

Modena - Zocca, do. 18-06-2015 Na een karig ontbijtje gaan we op pad in de zonnige ochtend. Met een kaart in de hand komen we binnen drie kwartier de laatste buitenwijk van Modena uit. Daar wacht een goed fietspad dat ons door de vlakke landerijen voert. Mais, wijnstokken, gourgettes, maar ook veel boomgaarden met fruit: appels, peren, pruimen, kersen, perziken, abrikozen. Als ik ga twijfelen of we het juiste dorp voorbij zijn,  de wegwijzers zijn veranderd, rijden we - onnodig - een stuk terug. We rijden Vignolea binnen in een geur van lavendel. Het is er klere(n)markt en wij willen fruit. Een gedienstige agent legt uit dat fruit op de overdekte mercado te krijgen is en als hij onze kaart bekijkt om de weg uit te leggen, trekt hij met een verontschuldigende blik zijn leesbrilletje uit zijn borstzakje. Hier hebben wij geen moeite mee. Hij legt goed de weg uit en wijst ons op de mooiste. Dat bospad met hoog mountain bike gehalte volgen we natuurlijk. Het loopt langs de Panaro, een brede keienbedding met grijsgroen water. Dat in het voorjaar een deel van het pad is weg geslagen is alleen voor te stellen door de dammen en waterwerken op de rivier. Na vijf kilometer zijn we door het natuurpark van de Panaro heen en ligt het volgende dorp op een helling. We staan aan de voet van de Appenijnen. We klimmen het dal uit, kilometer na kilometer. Een stop bij een hek en een bar om vooral te drinken en ietsje te eten. Intussen is de zon volledig doorgebroken. We puffen naar boven en zien korte afdalingen met gemengde gevoelens aan want we weten: elke gedaalde kilometer moet weer geklommen. De omgeving is prachtig. Als er 892 hoogtemeters op de gps staan, zijn we in Zocca en hebben we het gehad voor vandaag. Als ik een bordje lees bij het eerste hotel komt de eigenares naar buiten gesneld: ze heeft een kamer. Hotel Panoramic heeft zijn naam niet gestolen. We krijgen een riante kamer en balkon met een adembenemend mooi uitzicht over groene heuvels en wazige bergen. Zocca is een groot dorp waar veel Italianen vakantie houden. We lopen even de dorpskerk in, slenteren wat door het dorp en genieten op een bankje van het avondlicht dat over de bergen valt. Verder is er vanavond weinig te beleven en er zijn maar een paar pizzeria's open. Als we vroeg, half acht, aan tafel gaan is het nog stil. De patron bakt de pizza's in een hout oven. Zijn gebakken pizzadeeg smaakt heerlijk bij onze salades. Tegen negenen stroomt het tentje vol en bruist van leven. De dochter komt haar moeder een handje helpen en kleinzoon dekt mee tafeltjes. Dan kriigt hij van oma een ijsje. Hoe gezellig ook, wij zijn toe aan ons bedje.