San Benedetto Po

Pozzolengo - San Benedetto Po, di. 16-06-2015 Het is een stralende ochtend als we afscheid nemen van onze gastvrouw met de klokkende lach. Als we afdalen naar het dorp blijkt er meer dan een rotonde. Een paar keer vragen en we klimmen in de juiste richting. Castellaro Lagusello is een piepklein boerendorp maar heeft nog resten van een stadsmuur en kasteel. De kerkdeur staat open, tijd voor een morgengebed. De weg slingert door een zachtglooiend met wijngaarden, cipressen en dorpjes tot zich na Volta Mantovana (ik zeg voortdurend Mantovani) een eindeloze groene vlakte ontrolt: we naderen de Po.  Wij gaan het fietspad op langs de gekanaliseerde Mincio een bijrivier van de Po. Zelfs het kanaal is al breed met jadegroen water waarin zich bomen in veel groenvarianten weerspiegelen. In het kanaal zijn dammen waterturbines aangelegd. Bij een dam paraderen witte reigertjes in het water en daar splitst het water. Wij volgen het kanaal dat nu meer een betonnen beding met een bodem water lijkt. We verlaten het kanaal, fietsen nog een paar kilometer door het boerenland en komen aan een meer waar gezonnebaad en gespeeld wordt. Het lago Superiore dat gevoed wordt door de Mincia en vele beken uit de bergen en Mantova aan drie zijden omringd. Het fietspad loopt boven het meer, onder de weg en langs het meer fietsen we door een park tot we de oude stadskern bereiken. Die kan je niet missen dank zij het kasteel van San Giorgio, imposant maar kan wat restauratie gebruiken. Mantova is een moderne stad met een geschiedenis die teruggaat tot de Etrusken en was - hoe kan het anders - strijdtoneel van vele overheersers. Na 1100 werd het een vrije commune. Van 1300 tot 1700 zwaaide het geslacht Gonzaga er de scepter en bracht de stad tot grote bloei. Het werd het belangrijkste centrum van de Renaissace in Noord Italie. De dom en een paar kerken in deze stijl vormen samen met het Palazzo Ducale het hart van de stad. De meeste kerkdeuren waren net gesloten vanwege de siesta. De prachtige gevel, volgens ons gidsje, van de San Andrea is ingepakt voor restauratie. Wel open is de Rotonda di San Lorenzo, het oudste kerkje van Mantova. Een koepelkerk uit de 12de eeuw, sober en geschikt voor gebed. Een dame die suppoost, vertelt er enthousiast over. Ons rest een terras voor een bordje tortelini. Naast ons een Vlaams stel die Mantova bezoeken voor de kultuur. Deze stad is zeker de moeite waard. Hun enige probleem is dat meneer geen Italiaans eten lust. Ja! We zijn vlot de stad uit en fietsen even een kruip door, sluip door paadje langs de Mincio en door een natuurgebiedje. We nemen het fietspad maar als dit ophoudt verdwalen we in de landerijen en staan bij de fiume Mincio in plaats van de fiume Po. Behelpzame mensen wijzen ons de juiste weg en inmiddels is ons Italiaans zo goed dat we hen ook begrijpen. Het heeft wat voeten in de aarde maar dan zijn we bij de brug over de Po. De Po is heel wat anders dan 'rivier in Italie van twee letters'. Een machtige, rivier met groene oevers. Intussen hebben wij het een beetje gehad met dehitte en het verkeerd rijden. Bovendien stapelen zich donkere wolken. We besluiten de langste weg door een natuurgebied van de fiume Secchia te nemen omdat er een bedje langs deze weg staat. Als we bijna de hoop opgeven is er een bordje 'Agriturismo', slapen bij de boer. Hier is het meer een B&B. We worden ontvangen met een biertje en krijgen een ruime kamer met boerenmeubels. Dan barst de bui los. Tussen de druppels fietsen we naar het naaste dorp, Quistello, waar we ons tegoed doen aan geroosterde vis. We wachten tot het ergste van de volgende onweersbui voorbij is en fietsen terug naar ons logement.