La Claquette

Mittersheim-La Claquette, do. 4-06-2015 Een stralende dag, een spiegelglad meer en een strak blauwe lucht. Een smakelijk ontbijt met broodjes en croissants en we kunnen er weer tegen. We buurten even met onze tafelburen: een fietsend stel leeftijdgenoten uit Saarlouis. Ze fietsen een stukje voor ons uit. Pal naast ons hotel pikken we de route op langs het Canal des Houilleres. We fietsen over een dijk langs het kanaal, dwars door de bossen en met prachtig uitzicht op de vele waterpartijen. Zowat om de kilometer een schutsluisje met een sluiswachtershuisje. Het ene in verval, het andere een idyllische plek om te wonen. Tien schutssluisjes en zestien kilometer verder fietsen we tussen grote 'etangs' die onder het kanaal en het fietspad met elkaar in verbinding staan. Ideaal voor plezierjachten. Waar 'ons' kanaal uitmondt in het Canal du Rhin gaat het fietspad verder langs de andere oever. Dat betekent fietstassen afladen en de fietsen over een hoge passerelle zeulen. We doen het samen met de buren en een fietster neemt spontaan een foto van ons gedoe. We nemen afscheid van de fietsburen en komen aan in een Grondrexange waar we prompt verkeerd rijden. Als we rechtsomkeer maken worden we, bij binnenkomst van het dorp, beloond door een verkeers smiley: we rijden maar 40 per uur. Even voorbij het dorp verlaten we het kanaal, klimmen uit het dal en zien de blauw grijze contouren van de Vogezen. Een paar dorpen verder slaan we broodjes in en gaan even de kerk in. Ze is open dank zij de orgelstemmer. Een eenvoudige dorpskerk met mooie glasramen. Rond het altaar de drie topics uit Jezus' leven en Jezus met de kinderen. De andere ramen zijn van gekleurd glas wat een fraai lichteffect geeft. We fietsen het dal van 'Sarre blanche', de witte Saar in op weg naar de Col du Donon. Het is een prachtig, groen dal dat tussen de beboste heuvels kronkelt. Picknickbankjes zijn op een vinger te tellen. Dus picknicken we in het gras met zicht op bruine oerkoeien die er rustig grazen. De weg is rustig ware het niet dat hij een bijzondere aantrekkingskracht heeft op motormuizen. Mannen in hun tweede jeugd die hun viriliteit bewijzen door kort door de bocht gaan. Tijd voor de gele hesjes! Dan begint de negen kilometer lange klim om 420 m. te stijgen. Warm maar best te doen met regelmatig pauzeren in een plekje schaduw. Boven is een hotel met vol terras. Veel mensen lopen vandaar naar de top van de Col du Donon. Wij hebben voldoende genoten van de klim en proeven de bosbessentaart die in ons gidsje wordt aangeprezen. Terecht! Dan de beloning van de dag: we zoeven naar beneden negen kilometers lang naar Schirmeck. Met de gps zoeken we een slaapadres en belanden bij een groot gebouw dat er nogal uitgestorven uitziet. Het CIS, centre international de sejour Val de Bruche, blijkt een soort groepsaccomodatie waar ook loslopende gasten welkom zijn. Het heeft ook wat van een jeugdherberg. We krijgen een kamer met eigen douche en toilet... en of we slaapzakken hebben? 's Avonds is de eetzaal vol leven. Een groep jongelui, bosbouwers in opleiding, met drie leraars. Een meisje - er zijn er maar drie - is de gangmaakster. Zij spreekt ons ook aan. We eten met smaak de eenvoudige en gezonde kost. De jongeren met water, wij met een wijntje. Genoeg keuze want we zijn in de Elzas.