Waimes

Mechelen-Waimes, vrij. 29-05-2015 Gewekt door de kerkklokken zijn we tijdig aan het ontbijt. Rijkelijk genoeg om vier magen te vullen. Het is helder, grijs en fris. Windkracht 3 tot 4 en ZW, niet bepaald de juiste hoek voor ons. Een afdaling en een klimmetje en we zijn op weg. De weg slingert door weilanden en langs losstaande huizen, pensions en boerencampings. Mooie uitzichten over het Geuldal en heuvelland. Onze aandacht gaat op aan de voortdurende korte doch pittige klimmetjes waar onze kuiten nog moeten aan wennen. Ongemerkt rijden we Sippenaeken en Plombieres binnen. Dat we in Belgie zijn is te merken aan de spraakverwarring: Nederlands, Duits en Frans, het is allemaal Voertaal. Ook aan het dorp dat zich als een lang lint langs de weg uitstrekt. De deur van de st. Lambert staat open. Tegenwoordig een zeldzaamheid en goed voor een morgengebedje. Na een indrukwekkende spoorwegbrug die een heel dal overspant fietsen we over een bospad langs de Geul die versmalt tot een kabbelende beek. Dan klimmen we het Geuldal uit naar het plateau en bereiken Raeren, een dorpje in het natuurgebied van de Hoge Venen, het begin van de Ardennen en de Eifel. Wij kiezen de Vennbahn route,een fietspad over een oude spoorbaan die Luxemburg met Aken verbond. Bij het station Raeren, waar een oude treinstel herinnert aan haar verleden, pikken we de route op. Het klimwerk heeft de nodige tijd gevraagd en we voelen onze benen. Na enkele kilometers bos nodigt een omgevallen boom uit tot een stop en een hapje. Bij het vroegere station van Roetgen drinken we koffie en warmen ons op. Onder een dreigende lucht fietsen we Duitsland in. Het voordeel van de Vennbahn is dat de stijging niet meer dan 3% is. Toch tikt kilometers lang vals plat aan tegen onze beentjes die nog moeten wennen aan de hellingen en... Regelmatig wind tegen. Over de omgeving: niets dan lof. Bossen of uitkijkjes op de eerste dalen van de Eifel in de buurt van Monschau. De uitgestrekte veenmoerassen die zich uitstrekken tot het hoogste punt van Belgie: de Hoge Venen. Weilanden met bont vee. Als ik te moe ben om ver te kijken, bieden de bloemrijke bermen nog voldoende troost. Af en toe herinnert een half vergaan spoorhuis of verroest treinstel aan het verleden en natuurlijk staan er regelmatig info borden. Na 56 kilometer Vennbahn bereiken we station Waimes en hebben het helemaal gehad. De vriendelijke mevrouw van de tourist info beveelt 'l' Auberge de Warchenne' aan. Een degelijk hotel met alles wat we nodig hebben, een bad en vooral een goed bed. Aan de overkant, bij 'Brasserie Flo', eten we een 'truite Ardennaise' met gegratineerde aardappeltjes en sla, om duim en vingers bij af te likken. Daarna ben ik bedrijp